Selamat Hari Raya kepada semua umat Islam...ampun
& maaf juga dipohon dari admin. Sewaktu menjalani Latihan Industri
nie,admin terkenang akan kolej dan sekolah yang telah menaburkan banyak bakti
kepada para penimba ilmu. Saya mengambil Sijil Pelajaran Malaysia pada tahun
2006 di Sekolah Menengah Sains Johor. Pada waktu itu, pengetuanya ialah Tuan Haji
Nojumuddin Bin Abdul Samad. Beliau merupakan tokoh pedidik yang saya segani.
Pengalaman menjadi anak diddik beliau, dapat saya katakan yang beliau seorang
yang pendiam dan tidak menghukum sesuatu pekara dengan serta-merta berdasarkan
pengalaman saya sendiri. Sering terkesima dengan ucapan beliau pada setiap kali
perhimpunan mingguan hari Isnin membuatkan hari Isnin bukan lagi pekara yang
membosankan bagi seorang pelajar asrama ketika itu.
Walaupun
tidak pernah berjumpa beliau secara bersemukan akan tetapi nasihat-nasihat
beliau begitu segar dalam ingatan. Antara pesanan beliau yang masih segar saya
ingat ialah “berpuasa sunat ketika belajar dan meneruskan amalan itu apabila
kerja” pesan beliau ketika menceritakan pengalamannya bergelar mahasiswa. Satu
lagi ucapan beliau yang begitu menarik perhatian saya adalah cerita mengenai
kapal.”Kita ini bagaikan berada dalam sebuah kapal,ada nakhodanya dan ada anak
kapalnya yang berada di atas dan di bawah. Ketika ada orang di bawah yang
merancang untuk menebuk lantai kapal untuk memudahkannya mengambil air, orang
di atas akan mencengah perbuatan jahil mereka kerana akibat perbuatan orand di
bawah itu satu kapal akan karam”. Setelah beberapa tahun baru saya sedar bahawa
ucapan beliau sebenarnya merupakan petikan dari hadis Nabi Muhammad s.a.w. Hal
ini membuatkan saya kagum dan teringat akan beliau. Begitu tinggi sekali mesej
yang beliau sampaikan.
Antara
peristiwa-peristiwa lain yang berkaitan dengan beliau ialah ketika saya menegur
seorang junior Tingkatan satu yang tidak menghormati saya sebagai seorang senior.
Ketika itu dia sedang memerhatikan gelagat anak didiknya di tangga asrama. Selepas
menegur junior tersebut saya turun tangga dan memberi salam kepada beliau.
Reaksi beliau ketika itu hanya mengangkat kening. Mungkin pening memikirkan
anak didiknya itu. Satu lagi peristiwa sewaktu beliau meronda kelas tingkatan
lima waktu prep malam. Tanpa saya sedari ada mata yang merenung saya dari luar
bilik darjah. Setelah perasan akan kehadirannya ingin sekali saya memberi salam
tetapi terlambat. Pada pendapat saya, beliau memang agak pendiam.
Hari
ini, hampir 6 tahun saya meninggalkan bangku sekolah. Tuan Haji Nojumuddin juga
telah bersara. Kadang – kala saya malu sendiri apabila ditanya orang sebagai
seorang pelajar Sekolah Menengah Sains Johor tetapi tidak ingat akan nama
pengetua sekolah. Pesanan-pesanan beliau akan saya gunakan dalam menghadapi
hidup yang penuh pancaroba ini......
Bisik-bisik : -
Rindu pada guru-guru di sekolah dan
kawan-kawan.
Admin masa di sekolah dulu boleh dikatakan kurang
bersosial dan banyak berdiam diri.
→
0 Cerita Utama:
Post a Comment